Soms moet je even weg. Niet ver, niet ingewikkeld. Gewoon naar een plek waar de wind je haren kamt, waar je voeten het liefst op blote zolen gaan, en waar stilte geen zeldzaamheid is, maar de standaard. Op Ameland vind je zo’n plek. ’t Oerd.
’t Oerd is ruig en zacht tegelijk. Een natuurgebied aan de oostkant van het eiland, waar de duinen niet netjes in rijen staan maar zwierig over het landschap golven. Waar je de zee soms hoort, soms ziet, maar altijd voelt. Hier geen drukte, geen terrasjes, geen fietsers die je voorbij razen met volle fietstassen en haast in de benen. Alleen maar natuur. En jij.
Wie richting ’t Oerd wandelt of fietst, voelt het langzaam gebeuren. De wereld laat je los, of misschien laat jij de wereld los – wie zal het zeggen? Langs de weg zie je Schotse hooglanders loom grazen, je hoort vogels roepen boven het wad, en met een beetje geluk spot je een zeearend of kiekendief. Eenmaal op de uitkijkduin is het uitzicht groots. Het strand, het natte wad, de kwelders… Het lijkt alsof het landschap zich speciaal voor jou heeft uitgespreid.
En nee, er is hier geen mobiel bereik dat stoort. Geen koffie to go. Geen prullenbak op de hoek. Alleen maar ruimte. En rust. Je hoort jezelf ademen, de wind door helmgras gaan, de stilte suizen.
Het is misschien niet de plek waar je een hele dag blijft hangen, maar wel de plek die de rest van je dag zachter maakt. Of je nu fotografeert, wandelt of gewoon even zit te staren: op ’t Oerd krijg je vanzelf het idee dat alles klopt. Precies zoals het is.